PSİKOLOJİK OTOPSİ YÖNTEMİNİN İNTİHARA YÖNLENDİRME SUÇU BAKIMINDAN DEĞERLENDİRİLMESİ
Author :
Abstract
Dünya genelinde her yıl yüz binlerce kişinin ölümüne neden olan intihar; önlenebilir, ciddi bir küresel halk sağlığı problemidir. Ayrıca, dünya çapında önde gelen ölüm nedenlerinden birisi olarak da kabul edilmektedir. İntihara ilişkin çok çeşitli risk faktörleri bulunmaktadır ve bu risk faktörlerinin etkili bir biçimde tespit edilmesi intihar vakalarının önlenebilmesi açısından oldukça önemlidir. Bu çalışmanın konusunu ise son zamanlarda intihar araştırmalarında sıklıkla başvurulan bir yöntem olan psikolojik otopsi yöntemi oluşturmaktadır. Yapılan bu çalışmada öncelikle kavramsal olarak psikolojik otopsi açıklandıktan sonra, psikolojik otopsi yönteminin tarihçesine, bu yönteme ilişkin veri toplama sürecine ve getirilen eleştirilere yer verilecektir. Daha sonra ise ülkemizdeki hâlihazırdaki yasal düzenlemelerde psikolojik otopsiye yer verilip verilmediğine ilişkin bir değerlendirme yapılacaktır. Son olarak ise psikolojik otopsi yönteminin, Türk Ceza Kanununda yaptırıma bağlanan intihara yönlendirme suçu bakımından uygulanmasının önemine ilişkin kısa bir değerlendirilmeye yer verilecektir. Yapılacak olan bu değerlendirme ile psikolojik otopsi yönteminin intihar araştırmaları bakımından ülkemizdeki yasal düzenlemelere entegre edilmesi noktasında bir bakış açısı oluşturmak hedeflenmektedir.
Keywords
Abstract
Suicide, a preventable yet critical global public health concern, claims the lives of hundreds of thousands of individuals worldwide each year. It is also recognized as one of the leading causes of mortality on a global scale. Given the multifaceted nature of suicide, identifying its diverse risk factors with precision is essential for effective prevention strategies. This study examines the psychological autopsy method, a research approach increasingly employed in contemporary suicide investigations. The analysis begins with a conceptual overview of psychological autopsy, followed by an exploration of its historical evolution, data collection methodologies, and the criticisms it has encountered. Subsequently, the study evaluates whether psychological autopsy is incorporated within the existing legal framework in Turkey. Finally, it provides a brief assessment of the relevance of psychological autopsy in the context of the crime of directing suicide, as prescribed by the Turkish Penal Code. By conducting this analysis, the study aims to contribute to the discourse on integrating the psychological autopsy method into Turkey’s legal and institutional structures, thereby enhancing the country’s suicide prevention and forensic investigation efforts.
