Markanın Kullanım Yoluyla Ayırt Ediciliği
Author :
Abstract
Marka Hukukunda ayırt edicilik, tanınmış marka ve gerçek hak sahipliği kavramları birbirlerinden ayrışmakla birlikte bu kavramlara bağlanan sonuçlar da farklılık göstermektedir. Marka hakkının korunması kapsamında tescilli marka ile sonraki markayı oluşturan işaret arasında karıştırılma ihtimali, ayırt ediciliğe zarar verme gibi durumlar oluşabilmektedir. Marka hakkı, 6769 sayılı Sınai Mülkiyet Kanunu açısından kural olarak tescil ile korunmaktadır. Bununla birlikte gerçek hak sahipliği ilkesi çerçevesinde sonraki tescilsiz işaretin, kullanım yolu ile ayırt edicilik kazandığı da korunabilmektedir. Bu noktada markanın temel işlevlerinden ayırt ediciliği kapsamının belirlenmesi, markanın korunması açısından oldukça mühimdir. Bir markanın ayırt edici niteliği ne kadar fazla ise markanın gücü artmaktadır. Ayırt ediciliği fazla olan marka, tanınmış markadır. Kullanım yolu ile ayırt edicilik kavramı ise; normal şartlarda ayırt edici niteliğe sahip olmaması nedeniyle tescil edilemeyecek işaretler için geçerlidir.
Kullanım yoluyla ayırt edici nitelik kazandığı taktirde Sınai Mülkiyet Kanunu madde 5/2 kapsamında belirtilen işaretler için tescilinin reddedilmesi engellenmiştir. Markanın ayırt edici niteli kazandığının tespiti, markanın korunması açısından hayati bir meseledir. Bu noktada ülkesellik ilkesi gereğince farklı ülkelerde farklı uygulamalar mevcuttur. Markasal kullanım, benimsenme oranı, hitap edilen coğrafi alan, hitap edilen tüketici kitlesi gibi birçok unsur ayırt ediciliğin belirlenmesinde incelenmektedir. Yargıtay, Avrupa Birliği Adalet Divanı, Avrupa Birliği İç Pazarda Uyumlaştırma Ofisi, kriterler açısından farklı görüşler ortaya koymuştur. Bu çalışmada özellikle Türk Marka Hukukunda ayırt ediciliğin belirlenmesinde kullanılan kriterler, bu kriterlerin marka hakkına etkisi ortaya konulmaya çalışılmıştır.
Bu çalışmada, ilk olarak marka kavramı, markanın fonksiyonları ve marka hakkının nasıl kazanıldığı incelenecektir. Sonrasında ayırt edicilik kavramı, somut ve soyut ayırt edicilik olarak ikili bir ayrıma tabi tutularak irdelenecektir. Karşılaştırmalı hukukta kullanım yoluyla ayırt ediciliğin kazanılması için getirilen kriterler ve düzenlemelere yer verilecektir. Son olarak ise kullanım yoluyla ayırt ediciliğin kazanılması farklı yöndeki mahkeme kararları, öğretide yer alan kriterler bağlamında detaylı olarak değerlendirilecektir.
Keywords
Abstract
The concepts of distinctiveness, well-known trademark and real right ownership differ from each other in Trademark Law, as well as the consequences attached to these concepts. In the scope of the protection of the trademark right, situations such as the possibility of confusion and damage to distinctiveness may occur between the registered trademark and the sign constituting the subsequent trademark. As a rule, the trademark right is protected by registration in terms of the Industrial Property Law No. 6769. However, within the framework of the principle of real right ownership, it can also be protected that the subsequent unregistered sign gains distinctiveness through use. At this point, determining the scope of distinctiveness, which is one of the basic functions of the trademark, is very important for the protection of the trademark. The more the distinctive characteristic of a trademark, the more powerful the trademark gets. A trade mark with high distinctiveness is a well-known trade mark.
The concept of distinctiveness through use; for a sign that cannot be registered because it normally does not have a distinctive character. In case of gaining distinctive character through use, the rejection of the registration for the signs specified under Article 5/2 of the Industrial Property Law is prevented. The determination of the distinctive character of the trademark is a crucial issue for the protection of the trademark. At this point, according with the principle of nationality, there are different practices in different states. The Court of Appeal, the Court of Justice of the European Union and the Office for Harmonization in the Internal Market of the European Union have put forward different opinions in terms of the criteria. In this study, the criteria used in the determination of distinctiveness in Turkish trademark law, the impact of these criteria on the trade mark right have been tried to be put forward.
In this article, firstly the concept and the functions of trademark and how the right of trademark is acquired will be analysed. Afterwards, the concept of distinctiveness will be analysed with a dual distinction as tangible and intangible distinctiveness. In comparative law, the criteria and regulations for acquiring distinctiveness through use will be analysed. Finally, the court decisions on the acquisition of distinctiveness through use will be evaluated in detail in the context of the criteria in the doctrine.